Almennt – Síða 6 – Vefdagbók Svavars Kjarrvals

Aðferð til að velja frambjóðendur

Mér fannst rétt að deila með ykkur þeirri aðferð sem ég mun líklegast beita til að velja þá frambjóðendur sem skipa listann minn.

Setja upp lista yfir frambjóðendur
Hægt er að prenta út lista yfir frambjóðendur eða merkja í rafræna útgáfu. Frambjodendur.is býður upp á að flokka frambjóðendur í hópana ‚já‘, ‚kannski‘ og ‚nei‘ og mun ég miða við þá flokka.

Nýta vinnu annarra
Ef eitthvað hitamál skiptir þig miklu máli er ekki svo vitlaust að athuga hvort einhver hafi safnað saman lista yfir þá sem eru á móti því. Í mínu tilviki gagnaðist rauði listinn á aðskilnaður.is mér mikið. Þeir sem eru algerlega á móti aðskilnaði geta útilokað frambjóðendur á græna listanum.

Þeir sem þú vilt kjósa
Merktu inn þá sem þú vilt örugglega kjósa með ‚já‘ og settu ‚kannski‘ við þá sem þú ert ekki öruggur um en koma til greina. Það sama gildir um að setja þá sem þú veist að þú vilt alls ekki í ‚nei‘ flokkinn.

Nota sigtið
Eitt tól sem hefur gagnast mér nokkuð vel er Sigtið. Þar er hægt að vita hvaða frambjóðendur svöruðu á ákveðinn hátt og útiloka þá. Vægi svaranna er samt mismunandi en sum svörin skipta meira máli en önnur. T.d. útilokaði ég þá sem svöruðu að þeir væru hlynntir ákvæði í stjórnarskrá um þjóðkirkju á Íslandi. Þegar ég hef farið yfir þá frambjóðendur sem koma upp við hvern svarmöguleika passa ég mig á að setja hann aftur á tóma svarið áður en ég fer á næstu spurningu. Því miður birtist takmarkaður fjöldi frambjóðenda en þetta er betra en ekkert.

Þó einhver frambjóðandi svari einhverju sem er er á útilokunarlistanum þínum er ágætt að athuga hvort önnur svör hans séu í samræmi við skoðanir þínar. Þú gætir sent frambjóðandanum tölvupóst og spurt hann nánar um málefnið. T.d. svaraði einn þeirra að hann hafi valið rangan svarmöguleika og fór hann því á ‚já‘ listann minn.

Fræðast um frambjóðendur
Eftir að hafa beitt grófri aðferð til að útiloka frambjóðendur er ágætt að byrja að fræðast um þá sem eru ekki komnir í neinn af þessum þrem flokkum. Oftast nær dugar að velja eina grein eftir frambjóðandann og sjá hvort hann sé með öllum mjalla. Ein önnur leið er að athuga stuðningssíðu hans á Facebook og sjá hvort þar sé eitthvað sem mætti flokka hann eftir. Listi yfir Facebook síður þeirra er í boði undir þessu léni.

Forgangsröðun
Nú ertu búinn að fara í gegnum fyrstu umferð í gegnum frambjóðendurna. Þá er ágætt að fara fljótt í gegnum ‚kannski‘ listann og sjá hvort einhver þeirra eigi skilið að fara yfir í ‚já‘ listann. Eina sem er eftir er að raða þeim sem eru á ‚já‘ listanum í þá röð sem þú vilt sjá þá á stjórnlagaþingi. Efstu 25 eru þeir aðilar sem þú ættir að setja á kjörseðilinn. Ef þeir eru færri, vertu óhræddur, þú mátt setja færri en 25 á kjörseðilinn. Einnig geturðu farið út í að fræðast meira um fólkið á ‚já‘ listanum með því að fara á Facebook síður þeirra og sjá hvort þar sé eitthvað sem myndi færa þá yfir á annan lista.

Nokkur atriði um kjörið

Það tekur styttri tíma að kjósa ef þú hefur tekið saman auðkennistölur þeirra sem þú vilt kjósa fyrir fram.
Þér er óhætt að kjósa vinsælan frambjóðanda í fyrsta sæti.
Röðin sem þú raðar frambjóðendum í skiptir máli.
Atkvæði þitt gagnvart hverjum frambjóðanda minnkar ekki í vægi þótt þú veljir aðra á eftir honum.
Það gagnast ekki að skrifa frambjóðanda oftar en einu sinni á kjörseðilinn. Það mun jafnvel ógilda seinna valið og allt annað val fyrir neðan það.

Stjórnarskrárlegur aðskilnaður ríkis og kirkju

Á þjóðfundinum var greinilega rætt um aðskilnað ríkis og kirkju ef marka má niðurstöður hans og virtist hann vera á þeirri skoðun að aðskilnaðurinn ætti að fara fram. Áður en ég hef umræðuna hér vil ég nefna að aðskilnaður ríkis og kirkju er eitt helsta baráttumálið mitt enda er um mannréttindamál að ræða.

Til undirbúnings fyrir stjórnlagaþing (og af einskærum áhuga) hef ég verið að mæta á ýmsa fundi og fyrirlestra tengdum stjórnarskrármálefnum og þá hafa pælingar um aðskilnað ríkis og kirkju komið fram. Einhver ruglingur hefur komið fram á þessum vettvangi um framkvæmdina og ákvæði stjórnarskrárinnar sem snerta á þessu málefni. Vil ég fara í gegnum ferlið í von um að útskýra þetta.

Segjum svo að við ætlum að framkvæma aðskilnaðinn og breyta sem fæstum greinum í leiðinni (ef þetta væri eina málefnið á dagskrá). Rétta leiðin í þessu væri að breyta 62. gr. stjórnarskrárinnar sem hljóðar svo:

Hin evangeliska lúterska kirkja skal vera þjóðkirkja á Íslandi, og skal ríkisvaldið að því leyti styðja hana og vernda.
Breyta má þessu með lögum.

Fyrri málsgreinin er sú sem við viljum í rauninni breyta með því að annaðhvort fjarlægja hana eða breyta henni til að innihalda eitthvað annað. Takið samt eftir 2. málsgreininni þar sem stendur að breyta megi 1. mgr. með lögum. Hvað þýðir það? Hér er einfaldlega um þá heimild að hægt sé að breyta þessu með því að setja einföld lög í stað hins venjulega ferlis til að breyta stjórnarskránni.

Ef við lítum á 79. gr. stjórnarskrárinnar eru tvær málsgreinar: Sú fyrri þar sem rætt er um almennar breytingar á stjórnarskránni og sú seinni er með sértilfelli með 62. gr. Þetta þýðir einfaldlega að aðskilnaður færi ekki í gegnum sama ferli og aðrar breytingar á stjórnarskrá. Venjulega (með fáum undantekningum) þegar breytingar á stjórnarskrá eru samþykktar þarf að rjúfa Alþingi, boða til nýrra kosninga og síðan samþykkja frumvarpið óbreytt í nýskipuðu Alþingi. Breytingar á 62. gr. stjórnarskrárinnar fara hins vegar ekki í gegnum það ferli, heldur fer breytingartillagan í gegnum þjóðaratkvæðagreiðslu sem ákveður síðan örlög hennar.

Lausn?
Ein lausnin sem væri hægt að íhuga til að framkvæma aðskilnaðinn væri að halda atkvæðagreiðslu um stjórnarskrána í heild eftir að Alþingi hefur samþykkt hina nýju stjórnarskrá eftir þingrof. Með því að gera það væri hægt að uppfylla kröfur 2. mgr. 79. greinar stjórnarskrárinnar og þá eðlilegu kröfu að stjórnarskráin sé samþykkt af þjóðinni.

Einnig væri hægt að fara strax í þessar breytingar í stað þess að bíða eftir að Alþingi afgreiði afganginn af tillögunum sem stjórnlagaþingið setur fram (ef það mælir með aðskilnaði). Samþykki þjóðin aðskilnaðinn má spara talsvert hærri útgjöld en þessi sér atkvæðagreiðsla myndi kosta ríkissjóð.

Framboðsræða mín á fundi Stjórnarskrárfélagsins 20. okt. 2010

Góðu áheyrendur.

Svavar Kjarrval Lúthersson heiti ég og er frambjóðandi til stjórnlagaþings 2011. Ég vil þakka Stjórnarskrárfélaginu fyrir að veita mér þetta tækifæri til að kynna framboð mitt til stjórnlagaþings. Óhætt er að segja að baráttumálin mín séu mörg og fjölbreytt en vegna tímaskorts neyðist ég til að stikla á stóru.

Fyrst og fremst tel ég að bæta þurfi mannréttindakaflann. Bæta þarf núverandi ákvæði eins og t.d. tjáningarfrelsið sem í dag hefur 6 víðar undanþágur sem setja má með lögum. Til samanburðar vil ég nefna að Mannréttindasáttmáli Sameinuðu Þjóðanna, sem Ísland skuldbatt sig til að fara eftir, gefur ekki færi á undanþágum. Einnig tel ég að uppfæra þurfi kaflann til að innihalda mörg önnur réttindi eins og þau sem tengjast stafrænu öldinni.

Breytingar á stjórnskipun ríkisins skipta mig einnig miklu máli og vil ég koma á betri skiptingu ríkisvalds. Jafnvægið milli þeirra þarf að bæta gríðarlega til að hver grein ríkisvaldsins sé ábyrg gagnvart hinum en þó án þess að tapa sjálfstæði sínu. Ein stærsta breytingin á þessu yrði aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds. Því væri hægt að ná með því að losna við flokksræðið og með því að ráðherrar séu ekki valdir meðal þingmanna. Hver og einn fulltrúi þjóðarinnar sé valinn beint af þjóðinni en ekki með tilstilli flokks sem mun áfram hafa völd yfir þeim einstaklingnum. Með þessu yrði hver og einn fulltrúi ábyrgari gagnvart kjósendum sínum en í dag og geta því eingöngu náð áfram á eigin verðleikum.

Eins og Ólafur Ragnar Grímsson nefndi fyrir nokkrum árum, þá er gjá milli þings og þjóðar. Mikilvægt er að fulltrúar okkar séu í raun og veru að starfa fyrir þjóðina en ekki vegna sérhagsmuna. Ríkið á ekki að vera ‚þeir‘ heldur ‚við‘. Við eigum að vita hvað er að gerast hjá þeim sem eru að vinna fyrir okkur. Með auknu gagnsæi og upplýsingaflóði má fylla vel upp í gjána í þeirri von að hún hverfi alveg eða verði svo lítil að hún skiptir varla máli.

Ég tel mikilvægt að það komi fram að þessar breytingar eru engin töframeðöl. Það mun taka bæði tíma og erfiði að leiðrétta mistök fortíðarinnar. Stjórnlagaþingið er mikilvægt skref í átt að þeim breytingum en hversu langt verður farið mun velta á því hvaða frambjóðendur þjóðin velur í verkið. Valdið er hjá þjóðinni.

Takk fyrir.

Helstu baráttumálin mín útskýrð nánar

Í framboðsyfirlýsingu minni tók ég fram helstu baráttumál mín á stjórnlagaþingi ef ég næði fram kjöri. Nú vil ég hins vegar skýra nánar þessi atriði svo þetta séu ekki eingöngu margræð stikkorð.

Fyrsta baráttumálið var betri skipting ríkisvalds en sú hugmynd var nánar útskýrð í samnefndri grein minni. Í stuttu máli felur hún í sér að aðskilja betur löggjafarvaldið og framkvæmdavaldið þannig að um sé að ræða tvær mismunandi greinar ríkisvaldsins. Í greininni var þó lítið fjallað um dómsvaldið en í því tilfelli þarf aðeins sterkari tengingu á milli. Til að þrískipting valdsins gangi upp sbr. hugmyndafræðina þarf að vera jafnvægi milli allra greina valdsins en tengslin við dómsvaldið eru þannig að það hefur yfirhöndina. Hugmyndin er þó ekki að gefa hinum vald til að breyta dómum eða hafa óeðlileg áhrif á þá heldur gefa þeim aðhald svo þeir dæmi ekki út í bláinn eða eftir eigin geðþótta.

Við, ríkið
Í umræðum síðastliðin ár hefur bilið milli ríkisins og afgangnum af þjóðinni farið stækkandi. Kjósendur munu þá missa trúna á að ríkið sé að starfa fyrir þjóðina og óhlýðnast boðum þess (t.d. lögum). Háir skattar valda því að fólk er tregt til að tilkynna tekjur sínar til ríkisins og vinna svarta vinnu. Hið augljósa er að ríkið á að vinna fyrir okkur, ekki sjálft sig, og ákvarðanir þess eiga að vera teknar með almannahag í huga en ekki hag fárra útvaldra.

Ríkið á heldur ekki að vera sér fyrirbæri sem enginn nema innanbúðarfólk veit hvað er að gerast í. Sjálfgefna staðan á að vera sú að ríkið á að vera opið og gagnsætt. Upplýsingar eiga að vera aðgengilegar fyrir almenning nema augljósir (og sanngjarnir) hagsmunir séu gegn opinberun þeirra. Núna situr ríkið á heilu fjöllunum af upplýsingum sem eiga heima hjá almenningi og eru stundum seld afnot af þeim gegn gjaldi. Söfnun þeirra var greidd með almannafé en þær eru samt ekki aðgengilegar eða aðgengið sé bundið ósanngjörnum kvöðum.

Aðskilnaður ríkis og kirkju
Eitt skilyrði fyrir trúfrelsi er að öll trúfélög starfi á jafnræðisgrundvelli og engu trúfélagi sé úthýst eða sett á hærri stall en önnur. Þjóðkirkjan er einmitt trúfélag sem fær gríðarlega fjármuni og önnur fríðindi frá ríkinu umfram önnur trúfélög. Réttlátt væri ef meðlimir hvers trúfélags sæju sjálfir um að styrkja það í stað þess að það sé gert með framlögum af hálfu ríkisins. Trúarbrögð byggjast á meðlimum, ekki kirkjum. Ef meðlimirnir vilja kirkjur, þá geta þeir greitt fyrir þær úr eigin vasa.

Aukin mannréttindi hins almenna þegns í landinu
Sumir hafa tjáð þá skoðun að mannréttindakafli stjórnarskrárinnar sé nokkuð góður en ég tel að hann gangi ekki nógu langt. Við skoðun á honum koma í ljós afar margar undantekningar og stundum er jafnvel gefin heimild til að setja inn fleiri undantekningar í lögum. Jafnvel þótt það sé skýrt tekið fram að það verði að ríkja mikilvæg ástæða fyrir hverri undantekningu er ekki hægt að sjá að farið sé eftir því í lögum landsins. Sem dæmi má nefna að tjáningarfrelsið hefur 6 víðar undanþágur (3. mgr. 73. gr.). Í Mannréttindasáttmála Sameinuðu Þjóðanna eru engar undantekningar nefndar.

Fyrir utan að skerpa á núverandi réttindum vil ég leggja fram fleiri tillögur að réttindum. T.d. vil ég sjá ýmis réttindi tengd stafrænu öldinni, t.d. það sem kallast network neutrality. Einnig vil ég sjá ýmis réttindi gagnvart dómskerfinu. Sum þeirra eru skilgreind nú þegar í almennum hegningarlögum en ég vil sjá sum þeirra í stjórnarskránni. Stjórnarskrár annarra ríkja innihalda margar hugmyndir að sjálfsögðum réttindum.

Hlusta á hugmyndir annarra
Stjórnlagaþingið á ekki eingöngu að byggjast á því að koma með sínar hugmyndir og berjast fyrir því að þær komist í gegn. Það skiptir miklu máli að hlusta á rök og hugmyndir annarra á stjórnlagaþinginu. Síðan má ekki gleyma því að það var þjóðin sem kaus mann á þingið og því vil ég einnig hlusta á það sem almenningur hefur að segja. Jafnvel þeir sem komast ekki á þing gætu haft hugmyndir sem eru vel þess virði að íhuga. Þótt ég komist ekki á þingið mun ég samt sem áður reyna að miðla minni sýn til stjórnlagaþingmanna.

Betri skipting ríkisvalds

Eitt baráttumálið mitt á stjórnlagaþinginu er betri skipting ríkisvalds. Áður en við spáum í skiptingu ríkisvalds þarf að skilgreina hvað það er. Ríkisvald er hugtak yfir þau valdamörk sem fulltrúar þjóðarinnar hafa yfir málefnum hennar. Löggjafarvaldið hefur t.d. völd til að ákveða hvað má og hvað ekki sem það gerir með setningu laga. Framkvæmdavaldið hefur umboð til að framkvæma þau lög sem löggjafarvaldið setur. Dómsvaldið sér um að leysa ágreiningsmál í ljósi þeirra laga sem gilda. Öllum þessum hlutum ríkisvaldsins eru sett takmörk sem eru útlistuð í plaggi sem (venjulega) er stjórnarskrá þeirrar þjóðar. Þáttur stjórnarskrár er að tryggja að allar þessar greinar ríkisvaldsins hafi ekki of mikil völd með því að veita aðhald milli þeirra.

Stjórnarskrá Íslands er langt frá því að vera fullkomin hvað þetta varðar. Eitt augljósasta dæmið er hve samofið löggjafarvaldið er framkvæmdavaldinu sem veldur því að aðhaldið sem á að vera til staðar er meira og minna horfið. Ástæðan fyrir kverkataki framkvæmdavaldsins á Alþingi er sú að ríkisstjórnin er mynduð af þingmönnum. Fólkið í ráðherrastöðum lifir með meiri lúxus en hitt fólkið á þinginu. Þráin til að komast í ráðherrastöðu er nógu sterk til að halda þingmanninum stilltum og góðum í þeirri von að hann komist í lúxusinn síðar. Þar sem ráðherrastöðurnar eru (oftast nær) ákveðnar af þeim flokkum sem mynda meiri hluta þingsins, þá hafa þeir flokkar bæði framkvæmdavaldið og meiri hluta atkvæða á Alþingi.

Þegar skipting ríkisvalds er ákveðin þarf að ákveða í hverju valdið felst og hvaða mörk eru á því. Einnig þarf að passa að ein grein þess hafi ekki óeðlilega mikil völd miðað við hinar. Samkvæmt hugmyndafræðinni á hver grein ríkisvalds að sæta eftirliti a.m.k. einnar annarrar greinar. Þá skiptir máli að hver þeirra sé nógu sjálfstæð til að sjá um sín mál en sé slegin á puttana reyni hún að ganga of langt. Þetta jafnvægi á að vera skilgreint í stjórnarskrá.

Samkvæmt 2. gr. stjórnarskrár Íslands er með beinum orðum ritað að Alþingis og forseti Íslands deila löggjafarvaldinu og einnig að forsetinn deili framkvæmdavaldinu með stjórnvöldum. Það þarf því ekki að fara langt til að sjá þessi óljósu mörk ríkisvalds og geta komið upp efasemdir hvort hann sé í hlutverki löggjafarvaldsins eða framkvæmdavaldsins í stjórnarathöfnum (dæmi: 24. gr. stjórnarskrárinnar). Einnig voru efasemdir um hvort forseti gæti nýtt málsskotsréttinn án atbeina ráðherra á sínum tíma.

Varðandi aðgerðir til að ná fram betri skiptingu löggjafarvalds og framkvæmdavalds eru til nokkrar leiðir. Ein þeirra er að festa forsetann í sessi sem höfuð framkvæmdavaldsins og láta hann ekki lengur deila löggjafarvaldinu með Alþingi. Síðan gæti hann annaðhvort ráðið ráðherra sjálfur (Alþingismenn og dómarar ekki gjaldgengir) eða tekið við embættishlutverki ráðherra eins og þau eru núna. Önnur leið er að losna við forsetaembættið og láta ráðherra vera kosna í þjóðaratkvæðagreiðslu. Þó ég sé meira fylgjandi fyrrnefndu leiðinni er ég ekki búinn að útiloka þá seinni ef hún er vel útfærð. Aðskilnaður forseta frá löggjafarvaldinu þarf ekki að fela í sér að málsskotsrétturinn falli sjálfkrafa niður. Hann getur verið hluti af aðhaldi framkvæmdavaldsins gagnvart löggjafarvaldinu.

Einhverjir hafa verið með áhyggjur af fjárlögum ef aðskilnaður þessara greina ríkisvaldsins er framkvæmdur. Ef ráðherrar gætu ekki flutt mál á Alþingi væri enginn til að flytja fjárlögin hvert ár. Í umræðu Alþingis um skýrslu þingmannanefndar um skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis kom fram athyglisverð hugmynd sem myndi leysa þetta vandamál. Ef framkvæmdavaldið vill koma á lagabreytingum ætti það að koma þörfum sínum á framfæri við þá þingnefnd sem sér um venjulega um málaflokkinn og hún semur frumvarpið ef hún telur tilefni til þess. Kosturinn við slíkt skipulag er að nefndin er í betri aðstöðu til að beita gagnrýninni hugsun á því sem kemur frá framkvæmdavaldinu og hafa sjálfstætt vald til að meta það hvort þörf sé á lagabreytingu og hvernig það ætti að vera framkvæmt.

Undanfarna áratugi hefur ríkt nokkuð metnaðarleysi af hálfu Alþingis í garð lagafrumvarpa þar sem gagnrýnin er takmörkuð við þau frumvörp sem valda stærstu hneykslismálunum. Orku stjórnarandstöðunnar er oftast beitt í slíkum málum á meðan önnur frumvörp eru gagnrýnislaust gerð að lögum vegna ofríki flokksmaskínunnar. Til hvers að eyða tíma í að gagnrýna frumvarp sem nær í gegn hvort sem er vegna ítaka stjórnarflokkanna? Aðskilnaður löggjafarvalds og framkvæmdavalds mun ná langt í að afnema þetta óréttlæti þar sem engin stjórn og stjórnarandstaða verður á Alþingi. Ekki er hægt að koma í veg fyrir bandalag flokka að neinu ráði en samstarf þeirra mun snúast frekar um málefni en ráðherrastöður.

Stjórnlagaþing mun hafa tækifæri á að breyta stjórnskipulaginu til hins betra hvað þetta varðar.

Niðurhalsskattur STEF

Í Fréttablaðinu 8. október er sagt frá því að Eiríkur Tómasson hafi kynnt hugmynd á fundi hjá STEF um að setja gjöld á nettengingar á Íslandi gegn því að í boði verði svæði þar sem fólk getur náð sér í tónlistina löglega. Hugmyndin um gjöld á nettengingar er alls ekki ný en álíka hugmyndir hafa verið bornar upp af rétthafasamtökum erlendis. Þetta er þó í fyrsta sinn sem ég hef heyrt af þeirri útfærslu að samtökin bjóði upp á niðurhal í staðinn.

En hvað er að þessari hugmynd? Er ekki allt í lagi að borga smá gjald og í staðinn má niðurhala eins mikið af tónlist og maður vill? Misskilningurinn kemur fram í seinni hluta spurningarinnar. Meðal gallanna er sú staðreynd að ekkert mun breytast hvað varðar það niðurhal sem netverjar hafa stundað. Ef við ímyndum okkur það sem gerist ef þetta verður að veruleika, þá er það eina sem breytist er að netreikningurinn hækkar og í staðinn fáum við aðgang að svæði til að niðurhala tónlist. Það verður áfram ólöglegt að niðurhala tónlist frá öðrum stöðum. Í grunninn séð er verið að neyða okkur til að greiða fyrir þjónustu óháð því hvort við höfum nokkurn áhuga á að nota hana eða ekki.

Og hvað þýðir þetta? Neydd viðskipti. Allir nettengdir Íslendingar yrðu neyddir til að eiga viðskipti við STEF, hvort sem þeim líkar betur eða verr. Hvernig litist þér á ef þú yrðir einnig neyddur til að greiða gjald til rithöfunda í hverjum mánuði ofan á nettenginguna þína? Ekki fá rithöfundar neitt í hvert sinn sem þú flettir upp á einhverju á netinu. Ef þetta verður að lögum er ríkið að blanda sér í mál sem það ætti ekki að snerta á.

STEF eru auðvitað ekki einu rétthafasamtökin. Um leið og við höfum samþykkt hugmyndina um að gjald sé sett á nettengingar vegna einna rétthafasamtaka, af hverju ættum við að hafna beiðni annarra samtaka ef þau óska eftir því að taka líka þátt? Gjaldið sem átti að vera lítið og nett er allt í einu orðið byrði á netnotendur. 500 króna gjaldið gæti orðið að 2000 króna gjaldi og gæti orðið að helmingnum af því sem netaðgangurinn kostar.

Samkomulagið yrði auðvitað nokkuð auðvelt fyrir STEF. Þeir bjóða nú þegar upp á sömu þjónustu gegn gjaldi og því væri lítið mál fyrir samtökin að efna sinn hluta af því. Núna eru þau að reyna að koma því í gegn að allir netnotendur á Íslandi séu neyddir til að greiða fyrir þjónustuna og auðvitað hlustar sokkabrúða þeirra, Katrín Jakobsdóttir, á rétthafasamtökin.

STEF er einnig á rangri leið, hugmyndafræðilega séð. Ef við ímyndum okkur fræðilegt hlutverk þeirra, þá á það að vera að vernda rétt höfundanna sem það samanstendur af. En núna virðast samtökin ætla að fara út í það að bjóða upp á niðurhal gegn greiðslu. Hver verndar rétt höfunda gagnvart STEF í þessum málum? Hvað um rétt höfunda sem vilja ekkert með þetta samkomulag að gera? Það á ekki að vera hlutverk samtakanna að fara út í slík viðskiptamódel. Hugmyndafræðin styður ekki að samtökin sjálf gerist dreifingaraðilar á verkum meðlima þess.

Framboð til stjórnlagaþings

Ég vil hér með tilkynna ætlað framboð mitt til stjórnlagaþingsins 2011. Stjórnarskráin er grunnplagg allrar þjóðarinnar og því mikilvægt að hér sé vel að verki staðið og það sé gert án mikilla hagsmunaárekstra. Með framboði mínu á stjórnlagaþingið set ég markið á að framfylgja þeirri hugsjón.

Umræðan síðastliðnu ár hefur sýnt fram á að stjórnarskráin er langt frá því að vera gallalaus og þá má sérstaklega nefna samblöndun löggjafarvaldsins og framkvæmdavaldsins. Einnig þarf að tryggja að nýja stjórnarskráin sé tekin alvarlega og ekki ýtt til hliðar eftir hentisemi. Heiti ég því að reyna mitt besta til að gera góða stjórnarskrá.

Helstu baráttumál mín, nái ég kjöri á stjórnlagaþing:
* Betri skiptingu ríkisvalds.
* Ríkið á að vera ‚við‘ en ekki ‚þeir‘.
* Aðskilnað ríkis og kirkju.
* Aukin mannréttindi hins almenna þegns í landinu.
* Hlusta á hugmyndir annarra sem eru á þinginu og einnig á almenning.

Þessa stundina er ég að safna meðmælendum svo framboð mitt er ekki enn formlega skráð.

Stjórnarsamstarf og hjarðhegðun þingmanna

Í fréttum undanfarna daga hefur komið fram að nokkrir þingmenn í ríkisstjórnarflokkunum ætla sér „ekki að styðja ríkisstjórnina áfram“ nema eitthvað sé gert í Magma málinu. Í annarri frétt og þriðju frétt er þetta svo ítrekað. Ætlaði ég mér að láta nægja að vísa á þessar þrjár fréttir en í dag komu fram persónulegt álit Ragnheiðar Elínar, þingflokksformanni Sjálfstæðisflokksins, um að ríkisstjórnin sé óstarfhæf og því sé fyrir bestu að boða til kosninga.

Eins mikið og ég fyrirlít Vinstri græna og Samfylkinguna er ég samt á móti því að boða til Alþingiskosninga um leið og eitthvað ósætti er í ríkisstjórn. Að mínu mati á ekki að vera neitt afl þar sem samið er um niðurstöður atkvæðagreiðslna fyrir fram eða ákveðnum málum ýtt fram yfir önnur vegna þess að ákveðinn flokkur vill það. Þegar maður heyrir fréttir um að ákveðnir þingmenn ætli sér að hætta að styðja ríkisstjórnina eru þeir að gefa til kynna eftirfarandi: „Ég gef málum ríkisstjórnarinnar stuðning minn þótt ég persónulega hefði kosið gegn þeim. Fyrst þið eruð á móti máli X, þá hætti ég að gefa ykkur atkvæði mitt án umhugsunar.“ Ef þeir hefðu kosið áfram eins og venjulega væru þetta bara orðin tóm og engin tæki mark á þeim.

Er eitthvað sem öskrar hærra en hjarðhegðun en svona yfirlýsingar? Þótt núverandi skipulag sé ekki hið besta í stöðunni hefði ég að minnsta kosti búist við meiru sjálfstæði í þingmönnum. Þessi hjarðhegðun er það sterk að hún getur sannfært þingmenn um að greiða atkvæði á móti sinni sannfæringu. Ef ætlunin var að kjósa sauði sem fylgja hjörðinni með forystufólk flokkanna sem sauðahirða hefði fólk alveg eins getað kosið vélmenni á þing.

Á tímabilinu sem kallast „korter fyrir þinglok“, sem í raun spannar nokkrar vikur, eru þingmenn skikkaðir til þess að greiða atkvæði með öllum þeim málum sem eru rennd í gegn. Ef þeir gera það ekki fá þeir óformlegt tiltal frá ónefndu fólki. Frumvörp sem hlutu einróma atkvæðagreiðslu fengu hana ekki vegna þess að allir voru sammála því sem það átti að færa, heldur vegna fyrrgreindrar hjarðhegðunar. Bara sem dæmi má nefna þessar illa ígrunduðu breytingar á höfundalögum (sem ég mótmælti til þingmanna og kom með rökstuðning) og ein hjúskaparlög (sem ég er fylgjandi).

En af hverju er ég að mótmæla hjarðhegðun þingmanna þegar það er ‚augljóst‘ að málin ná í gegn hvort sem er án hennar? Fyrir atkvæðagreiðslu mála geta þingmenn ekki ályktað með afgerandi hætti hvað aðrir ætla að kjósa nema viðkomandi hafi gefið til kynna með afar augljósum hætti hvernig atkvæði hans mun liggja í málinu. Ef hver þingmaður gerir ráð fyrir því að allir aðrir muni greiða atkvæði með frumvarpi (nema annað komi í ljós) mun það enda með því að (nær) öll mál hljóta einróma samþykki ef hann byggir atkvæði sitt á því hvernig hann heldur að málið endar. Ef hjarðhegðunin væri ekki til staðar hefði verið möguleiki að slæma frumvarpið næði ekki í gegn. Í staðinn ætti hver og einn þingmaður að kjósa samkvæmt eigin sannfæringu; Til þess eru þeir kosnir!

Sumir kunna að spyrja sig hvað sé að hjarðhegðun þegar kemur að málum eins og einum hjúskaparlögum. Í fyrsta lagi eiga kjósendur skilið að vita hvað fulltrúi þeirri á þinginu finnst um ákveðið málefni og væri ágætt fyrir kjósendur að vita af hverju þeir ættu að kjósa þennan þingmann fram yfir næsta dróna á listanum. Ef þingmaðurinn þorir ekki að kjósa í samræmi við sannfæringu sína er léttilega hægt að efast um réttmæti þess að hann ætti heima á Alþingi. Í öðru lagi finnst mér mikilvægt að fá sneiðmynd af áliti þingmanna og/eða þingflokka gagnvart þeim málefnum sem mér finnst skipta máli. Ef ég væri meðlimur ákveðins flokks og sé þingmann sem hefur öndverða skoðun í málefni sem mér er annt um, þá kýs ég hann alls ekki næst þegar hann býður sig fram í prófkjöri. Og að lokum vil ég sjá þingmenn ræða málin á þingpalli út frá sannfæringu sinni með það að markmiði að sannfæra sína eigin flokksmenn, og jafnvel þingmenn í öðrum flokkum, um að greiða atkvæði á sama veg og hann sjálfur. Eins og Alþingi er núna fer mestallur ræðutíminn í að tala til kórsins eða skammast í öðrum þingflokkum. Til hvers að ræða málin með eldheitri sannfæringu þegar stjórnin er þegar búnir að semja um atkvæðagreiðslurnar?

Einhverjir eru haldnir þeirri hugsjón að ríkisstjórn án hjarðhegðunar (ahemm! ég meina: einróma í öllum málum) geti ekki komið neinu í gegn. Samkvæmt mínum skilningi er ríkisstjórnin hluti af framkvæmdavaldinu og á því, stjórnarskrárlega séð, ekki að hafa bein ítök yfir löggjafarvaldinu. Fræðilegt hlutverk ríkisstjórnar er að sjá um og hafa eftirlit með framkvæmdavaldinu í samræmi við lög Alþingis. Þegar framkvæmdavaldið semur sínar eigin reglur (lög) og kemur þeim í gegn á Alþingi vegna stöðu ráðherra í löggjafarvaldinu eru of mikil völd sett á hendur fárra einstaklinga. Ástæðan er einfaldlega sú að eftirlitsaðilarnir sjá um að setja sér reglurnar og það ástand er afar hættulegt. Löggjafarvaldið og framkvæmdavaldið eru hér rosalega samtvinnuð og bjóða hér upp á þá spillingu sem hefur viðgengist á Íslandi í a.m.k. nokkra tugi ára. Ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri Grænna er bara nýtt andlit á gömlu skipulagi sem þeir ætla sér að viðhalda.

Lykilorðareglur Einkabankans

Í netbanka Landsbankans, Einkabankanum, má finna reglulegar áminningar um skipta ætti um lykilorð. Í tilefni af því að ég fékk mér forrit sem er sérstaklega hannað til að geyma lykilorð ákvað ég að breyta lykilorðinu mínu í Einkabankanum. Á lykilorðabreytingasíðunni rakst ég hins vegar á nokkrar reglur um það hvernig lykilorðin eiga að vera samsett.

Lykilorð verður að vera minnst 8 stafir á lengd, hámarkslengd er 16 stafir.
Lykilorð má ekki innihalda aðra stafi en bókstafi og tölustafi.
Það má ekki innihalda séríslenska stafi (á, ð, é, í, ó, ú, ý, þ, æ, ö).
Það má ekki innihalda eingöngu bókstafi.
Það má ekki byrja á tölustaf.
Sami stafur má ekki koma fyrir oftar en tvisvar í röð.

Hver sem hefur kynnt sér tölfræði ætti að geta séð að hér er um að ræða fáránlegar reglur og virðast sumar þeirra ekki þjóna neinum tilgangi. Aðaltilgangurinn með svona vörnum er aðallega sá að minnka líkur á að hægt sé að giska á lykilorðin með hreinni ágiskun og síðan koma í veg fyrir skipulagðar tilraunir til að komast að lykilorðunum. Í þetta sinn munum við hunsa auðkennislykilinn þar sem rökin koma honum ekkert við.

Eitt af því sem venjulega er hunsað er sá möguleiki að einhver óheiðarlegur komist inn í netþjóna bankans og nái eintaki af lykilorðum viðskiptavinanna. Þar sem lykilorðin eru geymd í dulkóðuðu formi þurfa ræningjarnir að annaðhvort afkóða lykilorðin eða nota „brute force“ aðferðir sem ganga út á að láta forrit athuga með hverja mögulega samsetningu tákna þar til þeir hitta á lykilorðið. Við gerum ráð fyrir að þeir þurfi að framkvæma þetta þannig að þeir þurfa að ná í dulkóðuðu skrárnar og brjóta lykilorðin hjá sér. Ef þeir reyna að millifæra peninga beint af netþjónum bankans mun komast upp um þá of fljótt og hagnaður þeirra verður miklu minni en ella.

Nú eru ræningjarnir með lykilorðaskrána og neyðast til að brjóta lykilorðin með ágiskunaraðferðinni. Hversu margar ágiskanir tæki það forritið sem þeir keyra áður en það hittir á hvert lykilorð? Skv. prófunum mínum í Einkabankanum skipta háir og lágir stafir ekki máli svo við munum gera ráð fyrir því fyrirkomulagi. Hver ágiskun prófar eina samsetningu af leyfilegum táknum og sér síðan hvort hún gengur upp. Hvernig það er staðfest fer eftir aðstæðum en oftast nær er það hægt án þess að reyna að tengja sig inn á Einkabankann. Því fleiri mögulegar samsetningar af táknum, því lengur tekur það ræningjana að brjóta lykilorðið.

Gerum ráð fyrir að efstu tvær reglurnar sé þær einu sem gilda og að allir viðskiptavinirnir noti 16 stafa lykilorð og í boði eru allir bókstafir í íslenska og enska stafrófinu auk tölustafa. Þetta væru þá 46^16 (46 í 16. veldi) mögulegar samsetningar af stöfum. Ræningjarnir þyrftu samt sem áður að prófa einnig allar samsetningar fyrir 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14 og 15 stafi líka en í dæmunum er ekki tekið á því. Til að reikna það út þyrfti að margfalda 46^16 með 46^15 og svo framvegis niður í 8. veldi. Upp á besta samanburðinn miða ég við 16 stafa lykilorð.

Segjum að viðskiptavinir bankans fái síðan fyrirmæli um að þeir verði að breyta lykilorðunum sínum því þriðju reglunni var bætt inn og nú geta þeir ekki notað séríslenska stafi (á, ð, é, í, ó, ú, ý, þ, æ, ö) sbr. hér að ofan. Bara með þessari reglu fækkaði samsetningunum niður í 36^16 sem er um 1,98% af 46^16. Ef lengdir upp á 8 til 15 stafi séu einnig teknar með í útreikningana er óhætt að álykta að hlutfallið minnkar enn þá meira.

Til að draga greinina ekki óþarflega á langinn með sífelldum útreikningum læt ég mér nægja að nefna að hver regla takmarkar fjölda samsetninga enn frekar. Eftir að hafa reynt að hugsa út í ástæðurnar fyrir hverri reglu datt mér ekki í hug nein réttlætanleg ástæða fyrir þessum takmörkunum. Tækninni hefur fleygt fram og er engin ástæða til þess að undanskilja séríslenska stafi og (nær) engin ástæða til þess að takmarka lykilorðin heldur við latneska bókstafi og tölustafi. Auk þess tel ég óhætt fyrir bankann að heimila lengri lykilorð en 16 stafi. Það mætti halda að bankinn sé enn á þeim tíma þegar Þjóðskráin hafði 32ja stafa hámark á nöfnum fólks í tölvukerfinu sínu (sem nú hefur verið hækkað í 256 stafi).

Kostir reglanna
Þó eru 1 þáttur í stefnunni sem ég get verið sammála en hann er lágmarkslengd lykilorða (8 stafir). Það tekur í mesta lagi nokkrar sekúndur á venjulegri heimilistölvu að brjóta lykilorð sem eru með færri en 8 stafi. Hinir takmarka mögulegar samsetningar að einhverju leiti. Önnur regla sem ég er hálfsammála er 4. reglan; Þó hún sé takmarkandi þá hefur hún þau áhrif að viðskiptavinurinn getur ekki notað þekkt orð eða skammstafanir en ég er þá ósammála henni vegna þess að reynslan hefur sýnt að notendur almennt setja einfaldlega tölustafi fyrir aftan venjuleg orð og forrit ræningjanna getur sett þau lykilorð í forgang.

Ókostir
Farið hefur verið ofan í útreikningana vegna 3. reglunnar sem virðist ekki vera byggð á neinni tæknilegri ástæðu. Þar sem lykilorðin eru geymd dulkóðuð ætti það ekki að hafa nein áhrif hvað varðar stafasett inn í lykilorðagrunninum. En tilgátan mín er sú, að fyrst háir og lágir stafir skipta ekki máli, að forritið sem tekur á móti lykilorðum breytir öllu lykilorðinu í lágstafi (eða hástafi). Íslensku stafirnir séu síðan bannaðir því forrit bankans notar innbyggða skipun til að breyta lykilorðastrengnum í lágstafi (eða hástafi). Sú skipun styður ekki íslenska stafi og forritararnir hafi einfaldlega ekki nennt að bæta við stuðningnum.

5. reglan er nokkuð heimskuleg og virðist ekki þjóna neinum tilgangi nema til að takmarka fjölda samsetninga. Af hverju mega lykilorð ekki byrja á tölustaf? Er það til að koma í veg fyrir að einhver geti sett lykilorð sem eru eingöngu tölustafir? Með því að hafa ekki slíka takmörkun væri bankinn að tefja ferli ræningjanna með því að láta þá prófa fleiri samsetningar en þeir þurfa. Ræningjarnir myndu auðvitað láta forritið prófa öll lykilorð sem reglurnar leyfa og þar á meðal lykilorð sem væru eingöngu tölustafir. Með því að setja þessa reglu hefur Landsbankanum tekist að auðvelda verk ræningjanna því það mun taka þá töluvert styttri tíma en ella. Til samanburðar myndi þessi regla orsaka það að ræningjarnir væru næstum helmingi fljótari að komast að 16 stafa lykilorði en ef reglan væri ekki í gildi.

Tilgangur 6. reglunnar er líklegast til að koma í veg fyrir of margar endurtekningar á sama staf. En eins og 5. reglan er hér bara um sýndaröryggi að ræða. Mögulegum samsetningum fækkar en þó má deila um það hvort það borgi sig fyrir ræningjana að innleiða þessa reglu en það fer aðallega eftir því hversu langan tíma hver tilraun tekur og hversu mikið vinnslan eykst ef reglan er innleidd í forritið. Þó er betra að eyða vafanum og láta ræningjana þjást aðeins meira.

Lykilorðastefna Landsbankans á heima í fortíðinni og óska ég hér með eftir hann taki upp vitræna stefnu sem fyrst.

Detox ruglið

Jónína Benediktsdóttir hefur verið í fréttum undanfarna daga vegna ásakana um að hún er að hvetja viðskiptavini sína til að hætta inntöku lífsbjargandi lyfja. Umræðan seinustu daga hefur einkennst af fram-og-til-baka ummælum Svans Sigurbjörnssonar og Jónínu Benediktsdóttur og greinargerð landlæknisembættisins um meðferð Jónínu.

Detox gengur út á, að nafninu til, að hreinsa líkamann af eiturefnum og er beitt nokkrum aðferðum. Aðferðin sem Jónína beitir er að lækka næringarinntöku niður í 500 hitaeiningar á dag, léttri hreyfingu og síðan hinni valkvæðu ristilskolun. Ádeilan snýst um það fyrst- og síðastnefnda auk þess að lofað er lækningu við hlutum sem hin venjulegu læknisvísindi hafa ekki læknað enn þann dag í dag. Í greinargerð landlæknis kemur fram að lofað sé að detoxið virki á þá sem þjást af krabbameini, þunglyndi, sykursýki II og MS-sjúkdóminum.

Er það ekki gott ef fólk læknast af þessu? Auðvitað er það gott en það er samt mikilvægt að hætta ekki inntöku einkennishamlandi lyfja án þess að sé fótur fyrir því. En þótt einkennin séu ekki sýnileg þarf það ekki að þýða að þau séu horfin með öllu. Tilgangur lyfja er að lækna sjúklinginn af því sem hrjáir hann eða, þegar það tekst ekki, að minnka áhrif einkennana. Þegar þessir sömu sjúklingar taka ekki lyfin er mikil hætta að einkennin komi aftur upp á yfirborðið og ef þau eru lífshættuleg eru talsverðar líkur á að viðkomandi láti lífið í kjölfarið. Að því leitinu til eru óstudd loforð um lækningu sjúkdóma mjög hættuleg.

Svanur vitnar til þess að hann hafi séð fólk á bráðadeild Landspítalans því það hafi hætt að taka inn verkjalyf í framhaldi þess að hafa farið í detox. Jónína segir í óbeinum orðum að það sé samsæri í gangi og að með umfjöllun sinni sé landlæknir þjónn lyfjageirans sem hefur engar trúverðugar rannsóknir sér að baki. Einnig sagði Jónína (á öðrum vettvangi) að engar vísindalegar rannsóknir hafi verið birtar því pólsku læknarnir sem hún ræddi við séu hræddar um að vera drepnir af lyfjafyrirtækjunum ef þær gera það. Hvorki Jónína eða Svanur hafa lagt inn frekari gögn til að styðja fyrrgreindar ásakanir.

Hins vegar beitir Svanur trúverðugari rökum en Jónína þar sem rökfærsla hans er ekki eins uppfull af rökvillum og málflutningur Jónínu einkennist af. Sem dæmi má nefna að Jónína sakar lækna um menntahroka vegna titils síns en segir síðan að hún sé íþróttafræðingur og ætti því að vita betur en þeir um orkuþörf líkamans. Vitnar hún síðan til þess að lækniseiðurinn sé kenndur við Hippókrates og telur þá komna út af sporinu því þeir viðurkenni ekki lengur kenningar hans þar sem hann sagði að innra með fólki sé kraftur sem geti læknað það. Hún gerir sér ekki grein fyrir því að læknisfræðin hefur þróast mikið í gegnum árin og er eiðurinn kenndur við Hippókrates því hann er faðir læknisfræðinnar frekar en að allt sem hélt fram hafi verið og sé enn þá rétt.

Í mörgum umsögnum um detox er minnst á að fólk tapi mörgum kílóum á að fara þangað. Það kemur auðvitað ekkert á óvart þegar fæðuinntakan er talsvert minni en lágmarkskröfur líkamans. Hann neyðist því til að taka af neyðarforðanum (fitunni) og/eða vöðvunum til að viðhalda sér. Fólk getur því léttilega orðið jafnþungt og það var áður eða jafnvel þyngra eftir meðferðina.

Líkaminn tekur of snöggum breytingum ekki vel og því er ekki ráðlagt að taka of snögga kúvendingu á lífsstílnum. Á vef detox eru jafnvel leiðbeiningar um hvernig eigi að undirbúa meðferðina. Á þeim lista eru mörg heilsuráð, sum góð og sum ekki, og tengja fæstir árangurinn við undirbúning sinn fyrir meðferðina. Fyrir þann sem hreyfir sig lítið mun létt hreyfing vera af hinu góða og fyrir þann sem reykir mun vera betra fyrir hann að hætta að reykja.

En af hverju að mæta á detox þegar hægt er að framkvæma þetta allt á eigin vegum? Ástæðan er aðallega skortur á sjálfsaga og síðan er það sjálfsblekking. Játum það bara, það er hellingur af lífsbætandi hlutum sem við getum gert en gerum ekki vegna þess að við nennum því ekki eða einhver önnur fölsk afsökun sem við höfum beitt til að letja okkur frá því að gera það. Hér er komin ágætis afsökun til að breyta um lífsstíl með ‚kerfi‘ sem jafnframt launar okkur fyrir erfiðið með ýmsum lúxus eins og samveru með öðru fólki sem er að ganga í gegnum það sama ásamt nuddi, gufubaði, heitum potti og annarri slökun.

Sjálfsblekkingin gengur út á það að vantreysta ekki meðferðinni því annars missir hún gildi sitt. Viðkomandi vill ekki efast um ágæti hennar því annars er hætta á að hún virki ekki og gæti endað í sama gamla farinu. Því er ríghaldið í þá trú að meðferðin virki og mætir jafnvel reglulega til að viðhalda þeirri trú og vegna áframhaldandi skorts á sjálfsaga. Góður hluti dagskrárliðanna hjá detox stöðinni er eitthvað sem fólk getur léttilega stundað á eigin vegum án þess að greiða háar fúlgur.

Hvað er þá hægt að gera til að bæta lífsskilyrðin? Byggja upp nægan sjálfsaga til að framkvæma þessar lífsstílsbreytingar án þess að treysta á pakka eins og þann sem detox stöðin býður upp á.